Szarańcza z otchłani

Z dymu wydobywającego się z otchłani wyszła fala straszliwej szarańczy. Szarańcza ta zadaje ludziom wprost niewiarygodne męki. W całym Starym Testamencie szarańcza zawsze jest symbolem zniszczenia. Najwyraźniej zniszczenie to jest opisane w pierwszych dwóch rozdziałach księgi Joela. Możliwe, że z rozdziałów tych Jan zaczerpnął wiele materiału. Nalot szarańczy dewastował winnicę, zniknęły liście na drzewach, zboża zostały zżarte, pola opustoszały, wszystkie drzewa polne zwiędły i uschły, a stada owiec i bydła przymierały głodem, gdyż na pastwiskach zabrakło zielonej trawy (Jl 1,7-18). Owady te, jak jakiś wielkolud zasłaniają niebo, niszczą tak jak płomienie ognia, nic nie może się im przeciwstawić; są one podobne do koni i przelatują jak powozy wojenne, przy tym towarzyszy im trzask jak podczas pożaru suchej trawy; wędrują one w szeregach jak żołnierze, rozłupują skały, wciskają się do domów, sama ziemia wzdryga się przed nimi (Jl 2,1-11). Należałoby przeczytać całe dwa rozdziały Joela i zestawić je z opisem w Objawieniu.

G. D. Driver w swoim komentarzu do księgi Joela Cambridge Bible for Schools and Colleges zebrał wszystkie fakty dotyczące szarańczy i dobitnie wykazał, że Joel i Jan wcale nie przesadzali w jej opisach.

Szarańcza rozmnaża się na miejscach pustynnych, a później na terenach uprawnych szuka pożywienia. Jej osobniki mogą mieć pięć centymetrów długości, zaś rozpiętość ich skrzydeł sięga ponad dziesięć centymetrów. Należą one do tej samej rodziny co świerszcz domowy i konik polny. Wędrują chmarami mającymi trzydzieści metrów grubości i do dziesięciu kilometrów długości. Gdy pojawi się taka chmara szarańczy, słońce przestaje świecić jak w czasie zaćmienia, zapada niemal zupełny zmrok.

Spowodowane przez nią zniszczenie przechodzi wszelkie wyobrażenie. Po jej przejściu nie pozostaje listek zielonej trawy, drzewa są zupełnie nagie. Tereny nawiedzone przez szarańczę wyglądają jak po pożarze, zostają zamienione w martwą pustynię. Nic dziwnego, że gdy w roku 1866 chmary szarańczy zaatakowały Algier, pola uprawne zostały tak bardzo zniszczone, że na skutek tego 200 tys. ludzi umarło później z głodu.

Szum miliona skrzydeł jest różnie opisywany, jest on podobny do szumu wody poruszającej koło młyńskie lub do huku wielkiego wodospadu. Gdy miliony tych stworzeń pożera roślinność, odgłos powodowany ich żuchwami jest podobny do trzasku palących się traw, a odgłos ich marszu przypomina ulewny deszcz padający na daleki las.

Wszyscy zwracają uwagę na to, że głowa szarańczy jest miniaturą głowy konia. Z tego powodu w języku włoskim szarańczę nazywa się cavaletta, a w niemieckim Heupferd.

Szarańcza, jak wojsko, posiada swoich dowódców, i nieubłaganie porusza się w zamierzonym kierunku. Starając się ją zatrzymać, ludzie kopali rowy, rozpalali ogniska, a nawet strzelali z dział, jednak, niestety, jej kolumny przechodziły góry, wciskały się do domów, wszędzie pozostawiając za sobą zniszczenie i śmierć.

Nie ma chyba bardziej destrukcyjnej plagi na świecie niż plaga szarańczy. Szarańcza widziana przez Jana pochodziła z demonicznej otchłani, zupełnie różniła się od ziemskich owadów i dlatego jeszcze bardziej niezwykły był skutek jej działania.

Język hebrajski posiada wiele różnych wyrazów na określenie szarańczy, podkreślających siłę jej niszczenia. Nazywa się ją gazam, obcinacz lub postrzygacz, co mówi o ostrzyganiu ziemi z zieleni; jest ona też nazywana arbel, rój, co wskazuje na jej ogromne ilości; mówi się też o niej jako hasil, kończący, wskazuje to na powodowane przez nią doszczętne zniszczenie; określa się ją jako solam, połykacz lub niszczyciel; występuje ona jako hargol, skoczek (szybkie poruszanie się) i tzelatzel, skrzypacz (wydawany przez nią odgłos).

Tym razem szarańcza nie atakuje roślinności, zostało to jej zakazane (wiersz 4); jej atak zostaje skierowany wyłącznie przeciwko ludziom, którzy na swoich czołach nie mają pieczęci Bożej.

Zwykła szarańcza niszczy roślinność, ale nie szkodzi ludziom, zaś demoniczna szarańcza z Objawienia posiada żądło skorpiona, jednej z plag Palestyny. Z wyglądu skorpion jest podobny do małego raka, posiadającego takie same kleszcze do chwytania ofiary. Ma on długi ogon, zakręcony na resztą ciała; koniec ogona zakończony jest kolcem jadowym, którym skorpion uderzając zadaje swojej ofierze truciznę. Skorpion może mieć do szesnastu centymetrów długości. Włazi on w zakamarki ściany, można się go spodziewać niemal pod każdym kamieniem, toteż turyści powiadają, że na miejscu, gdzie ma być ustawiony namiot, należy sprawdzić wszystkie kamienie. Żądło skorpiona jest gorsze od żądła szerszenia i jest niebezpieczne dla życia człowieka. Demoniczna szarańcza dodatkowo posiada żądła skorpionów.

Atak tej szarańczy trwa przez pięć miesięcy. Okres ten równa się długości życia szarańczy od urodzenia poprzez stadium larwy aż do śmierci. Inaczej moglibyśmy powiedzieć, że jedno pokolenie szarańczy stanie się plagą na ziemi.

Cierpienia zadane ludziom będą tak bolesne, że będą oni pragnęli śmierci, ale nie będą w stanie umrzeć. Job mówi o wyjątkowym nieszczęściu tych, do których, mimo ich oczekiwań, śmierć nie przychodzi (Job 3,21); Jeremiasz mówi o dniu, gdy ludzie będą woleli umrzeć aniżeli żyć (Jr 8,3). Pisarz łaciński Cornelius Gallus powiada: „Gorsze niż jakakolwiek rana jest pragnienie śmierci, bez możności rozstania się z życiem”.

William Barclay

"Komentarz do Księgi Objawienia"