Babilon

Zanim rozpoczniemy osiemnasty  rozdział chciałbym zaproponować jeszcze jedno opracowanie na temat pochodzenia Babilonu -  Wielkiej Wszetecznicy

Babilon (sum. ká.dingir.raki /"brama boga"/; akad. Bāb-ilim /"brama boga"/ lub Bāb-ilāni /"brama bogów"/; gr. Βαβυλών Babylōn; bibl. בָּבֶל Bābel; arab. بابل Bābil) – starożytne miasto położone w Mezopotamii, nad Eufratem, dawna stolica Babilonii; obecnie stanowisko archeologiczne Atlal Babil w Iraku.

„Czy to nie jest ów wielki Babilon, który zbudowałem na siedzibę króla dzięki potężnej mojej mocy i dla uświetnienia mojej wspaniałości?” Dan. 4:26-28

Zdjęty grozą oglądanej wizji apostoł Jan ujrzał na czole wszetecznicy wypisane imię: „WIELKI BABILON, MATKA WSZETECZNIC I OBRZYDLIWOŚCI ZIEMI". Już po raz trzeci proroctwo przytacza to szkaradne imię (14,8; 16,19. por. 18,2.10.16.18.21). Tekst biblijny Obj.17,5 podaje, że imię wszetecznicy „WIELKI BABILON", jest imieniem tajemniczym; jest tajemnicą, taką jak .tajemnica nieprawości" (2 Tes. 2,7). Tajemnicę tę anioł wyjaśni Janowi w 17,7.

Bibliści na ogół przyjmują tytuł - imię "WIELKI BABILON", który nosi wszetecznica, nie odnosi się do Babilonu jako starożytnego miasta, ani do Babilonu jako królestwa czy państwa, ani też do Babilonu jako potężnego Imperium starożytności, ale do Babilonu jako potęgi religijnej, której odpowiednikiem, religijnym symbolem, jest wszetecznica.Jej charakter został objawiony w drugiej części jej imienia: "MATKA WSZETECZNIC I OBRZYDLIWOŚCI ZIEMI". Babilon był bowiem kolebką wszystkich religii starożytnego Wschodu i stamtąd wzięły swój początek wszystkie bałwochwalcze religie. Wielu biblistów, znawców zagadnienia stwierdza, że niegodziwość i nieczystość cechująca pogańskie, orgiastyczne ryty religii Babilonu wślizgnęły się do chrześcijaństwa w czwartym i piątym stuleciu i przetrwały niestrudzenie do naszych czasów, urastając oczywiście do monstrualnych rozmiarów bałwochwalstwa religijnego.

BABILON

Nie ma wyraźniejszego przykładu historii ludzkiej degradacji jak obraz Babilonu. Jego początkiem był BABEL (hebr. BRAMA BOŻA), jako centrum oddawania czci żywemu Bogu, ale w krótkim czasie ten sam Babel uległ całkowitej degeneracji z powodu buntu i pychy ludzkiej i stał się źródłem i centrum wszystkich kultów bałwochwalczych. Pismo Święte bardzo często zajmuje się tematyką Babilonu. Określenie Babilon bowiem występuje w Biblii ponad 200 razy i znajduje się na drugim miejscu w Piśmie Świętym po Jeruzalem. Z wielu licznych tekstów biblijnych wynika, że Babilon w Piśmie Świętym oznacza nazwę wielkiego systemu bałwochwalczego kultu religijnego. W tym kontekście Babilon oglądany dzisiaj oznacza fałszywą religię, która najpierw w Starym Testamencie zaraziła Izrael śmiertelnym wirusem bałwochwalstwa i duchowego cudzołóstwa, a następnie w Nowym Testamencie, w okresie po apostolskim dokonała podobnego totalnego zniszczenia na płaszczyźnie kościoła chrześcijańskiego. W rezultacie tego, kościół zdryfował z biblijnej prostoty do synkretycznej mieszaniny chrześcijaństwa z pogaństwem. Stosując bowiem szatańską zasadę zastąpienia doskonałego Bożego planu słabą, nikczemną namiastką, Babilon stał się źródłem imitacji religii w formie pseudo chrześcijaństwa.

We wczesnej historii starożytnego świata Pismo Święte w 10 rozdziale Księgi Genesis relacjonuje, że NIMROD (z hebr. REBELIA), syn Kusza, bezbożny wnuk Chama, a prawnuk Noego, nazwany w Biblii "pierwszym mocarzem na ziemi" (Gen. 10,6) zakłada pierwsze wielkie, buntownicze miasto BABILON: „... a początkiem jego królestwa był Babilon..." (Gen. 10,10), który następnie według relacji rozdziału 11 Księgi Genesis będzie miejscem pierwszej zorganizowanej rebelii przeciwko Bogu. "Nuże, zbudujmy sobie miasto i wieżę, której szczyt sięgałby aż do nieba..." (Gen. 11,4). Archeologia orientalna podaje przykłady budowy ogromnych wysokich budowli z cegły zw. ZIQQURAT, z których najlepszym okazem jest ZIQQURAT odnaleziony w Erech (Gen. 10,10), pochodzący z czasów ponad 3000 lat przed Chr. Wieża Babel była z pewnością prototypem późniejszych ziqquratów, poświęconych różnym pogańskim bóstwom. Wieża Babel była pomnikiem ludzkiej pychy i wyrażeniem buntu i rebelii ludzkości przeciwko prawdziwemu Bogu. Bóg ukarał ten objaw ludzkiej pychy i rebelii i doprowadził do pomieszania języków, dlatego też nazwano to miasto „BABEL", co znaczy: "POMIESZAŁ"(Gen. 11,9). Babel, nazwany później BABILONEM miał długą historię.

Babilon stał się znany od czasów panowania Hammurabiego (1728 -1686 r. przed Chr.), który doprowadził do rozkwitu Imperium Starobabilońskie. Do szczytu swej potęgi i chwały Babilon doszedł za panowania króla Nebukadnesara (605-562 r. przed Chr.), który był największym władcą Imperium Neobabilońskiego. W tym okresie działał prorok Daniel i napisał księgę prorocką. Wykopaliska archeologiczne dostarczają wielu szczegółów dotyczących historii miasta i imperium. Przy studiowaniu zagadnienia Babilonu najistotniejszym jest jego religijny aspekt, jak zostało to ukazane w 17 rozdziale Księgi Objawienia.

Ze starożytnych, pozabiblijnych źródeł historycznych dowiadujemy się, że SEMIRAMIS, żona NIMRODA, budowniczego Babilonu była założycielką RELIGIJNYCH MISTERIÓW BABILOŃSKICH, na które składały się tajemne ryty religijne, poświęcone czci poszczególnych bóstw orientalnych w Babilonie. Semiramis była NAJWYŻSZĄ KAPŁANKĄ STAROŻYTNYCH KULTÓW BABILOŃSKICH, stała się typem wszetecznicy, opisanej w 17 rozdziale Apokalipsy. Na podstawie starożytnych zapisów pozabiblijnych, które się zachowały, Semiramis przeżyła swojego męża, Nimroda 42 lata, a po jego śmierci, prowadząc lubieżne i wyuzdane życie wydała na świat syna, który rzekomo miał się urodzić w nadnaturalny sposób, nadano mu imię TAMMUZ, i w kulcie babilońskim był czczony jako „zbawca swego ludu", a więc „pseudomesjasz", którego przyjście było jakoby wypełnieniem Bożej obietnicy, danej Ewie (por. Gen. 3,15), a w rzeczywistości był to kolejny diabelski podstęp imitujący Boży plan zbawienia człowieka.

Legenda babilońska o MATCE I SYNU przyjęła się w rytach religijnych Babilonu, a następnie wchłonęły ją różne religie pogańskie starożytności. Obrazy, przedstawiające matkę królową niebios z dzieckiem na ręku, spotykamy w wielu starożytnych religiach, a niezliczone kulty religijne zawierają zwodnicze obietnice oczyszczenia z grzechów przez pośrednictwo matki i syna. I choć te poszczególne ryty religijne Babilonu różniły się między sobą szczegółami, to jednak łączył je jeden wspólny element kultowy, mianowicie urząd kapłanów, zajmujących się głównie oddawaniem czci matce i synowi przez kropienie „świętą wodą" i poświęcanie dziewic przewidzianych do nierządu sakralnego.

TAMMUZ, syn Semiramidy, wedle wierzeń babilońskich miał być zabity przez dzikie zwierzęta, ale został przywrócony do życia, co stanowi oczywistą szatańską analogię do śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa Chrystusa. Pismo Święte nie zajmuje się opisem tych pogańskich kultów, czyni jedynie wzmiankę, aby zasygnalizować wielki duchowy konflikt, który istniał i będzie istniał pomiędzy prawdziwą wiarą a fałszywą religią. Prorok Ezechiel np. stanowczo sprzeciwiał się obrzędowi opłakiwania zabitego Tammuza (Ez. 8,14). Jeremiasz natomiast z gorzkim wyrzutem wspomina o wypieku placków dla „królowej niebios" (Jer. 7,18) i bałwochwalczym spalaniu kadzideł w hołdzie „królowej niebios" (Jer. 44,17-19.25). Kult Baala, cechujący narody kananejskie w Palestynie był podobną formą tego samego misterium religijnego, mającego swój początek w Babilonie. Kananejski Baal był utożsamiany z Tammuzem, a Tammuz z greckim Adonisem i egipskim Ozyrysem.

To szczególne misterium religijne Babilonu stało się „RELIGIĄ - MATKĄ" wszystkich religii pogańskich do tego stopnia, że zdominowało religie wszystkich narodów całego starożytnego świata dając początek niezliczonym misteriom religijnym, posiadającym własne rytuały, odrębne wierzenia i przepisy ofiarne jako fałszerstwo (falsyfikat) i przeciwieństwo prawdziwej wiary w żywego i prawdziwego Boga, objawionego w jedynej Bożej księdze  Piśmie Świętym.

Babilon jako wszeteczna kobieta został ukazany w proroctwie Zachariasza 5,5-11, gdzie kobieta z w. 7 jest opisana jako personifikacja (uosobienie) bezbożności w wierszu 8. Droga religii babilońskiej, Kult babiloński, jako najstarszy na świecie, utorował sobie drogę do innych miast starożytnego świata. Gdy Babilon został zdobyty przez Cyrusa, króla perskiego w roku 538 przed Chr. najwyżsi kapłani starej religii babilońskiej przenieśli się do Pergamonu, stolicy małoazjatyckich kultów orientalnych. Najwyższy kapłan babilońskiej religii nosił koronę w postaci głowy ryby, odpowiednika filistyńskiego bóstwa DAGONA. boga – ryby (Sędz. 16,23. 1 Sam. 5 r. 1 Kron. 10,10), któremu Filistyni oddawali cześć i budowali świątynie (por. Joz. 15,41). Na swej koronie arcykapłan miał wyryty napis: "Zarzucający most", oczywiście most pomiędzy człowiekiem
i szatanem.

Gdy zaś ostatni król Pergamonu ATTALUS II oddał Królestwo Pergamonu pod panowanie Rzymian w roku 133 przed Chr., wówczas kapłani starej, babilońskiej religii przenieśli się do Wiecznego Miasta wraz z całą kultową obrzędowością i misteriami religijnymi. Od tej pory więc tytuł najwyższego kapłana misteriów babilońskich przejęli cezarowie Imperium Romanum, nosząc wyryty napis na swej koronie: "PONTIFEX MAXIMUS", co stanowiło łaciński ekwiwalent (odpowiednik) babilońskiego tytułu ("pontifex" termin łaciński złożony z dwóch wyrazów: „pons, tis" oraz „facere" – zarzucający most), następnie zaś w epoce konstantyńskiej tytuł ten został dołączony do wieńca wielu tytułów honorujących głowę tego, który zawiadywał imperialną religią. Po ogłoszeniu Edyktu Mediolańskiego w roku 313, a następnie Edyktu o Religii z roku 380, następuje asymilacja z orientalnymi misteriami religijnymi i stan ten trwać będzie, aż do dnia dzisiejszego, tworząc skomplikowany amalgamat apostatycznej religii. Rozdział 17 Księgi Objawienia ukazuje aktualny stan tej religii przed przyjściem Pana Jezusa Chrystusa. Odstępstwo kościoła, widziane w obecnej formie dziś, rozkwitnie w pełnym, ostatecznym kształcie w postaci ogólnoświatowej, uniwersalnej super religii, która wchłonie całe wyznające chrześcijaństwo wraz ze wszystkimi religiami i kultami świata w okresie po ZABRANIU KOŚCIOŁA. Wam zaś. pozostałym, którzyście w Tiatyrze, wszystkim, którzy nie macie tej nauki... powiadam; Nie nakładam na was innego ciężaru; trzymajcie się tylko mocno tego, co posiadacie, aż przyjdę" (Obj. 2,24.25).

fragment z książki

Henryk Turkanik

"Księga Objawienia"