Rozdział 21:22

22. Lecz świątyni w nim nie widziałem; albowiem Pan, Bóg, Wszechmogący jest jego świątynią, oraz Baranek. BW

A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan, Bóg wszechmogący oraz Baranek. BT

A przybytku w nim nie widziałem; gdyż Pan, Bóg Wszechmogący jest jego przybytkiem — oraz Baranek. NP

Mamy tutaj kolejne bardzo wyraźne, nawiązanie do słów proroka Izajasza. Zwróćmy uwagę, że końcówka Księgi Objawienia w sporej części jest oparta na myśli Izajasza. Przeczytajmy jeszcze uważnie fragment z sześćdziesiątego rozdziału.

„Powstań, zajaśnij, gdyż zjawiła się twoja światłość, a chwała Pańska rozbłysła nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i mrok narody, lecz nad tobą zabłyśnie Pan, a jego chwała ukaże się nad tobą. I pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą. Podnieś uczy i spojrzyj wokoło: Wszyscy gromadnie przychodzą do ciebie, twoi synowie przychodzą z daleka, a twoje córki niesione są na rękach. Wtedy, widząc to, rozpromienisz się radością i twoje serce bić będzie z radości, gdyż bogactwo morza przypłynie ku tobie, mienie narodów tobie przypadnie. (...) I twoje bramy będą stale otwarte, ni w dzień, ni w nocy nie będą zamykane, aby można było sprowadzić do ciebie skarby narodów pod wodzą ich królów. (...) I będziesz ssać mleko narodów i karmić się przy piersi królów, i poznasz, że Ja, Pan, jestem twoim Zbawcą, a twoim Odkupicielem jest Mocarz Jakubowy. (...) I już nie będzie się słyszeć o gwałcie w twojej ziemi ani o spustoszeniu i zniszczeniu w obrębie twoich granic, lecz nazwiesz swoje mury zbawieniem, a swoje bramy chwałą. Światłością w dzień nie będzie ci już słońce, a blask księżyca nie będzie ci już świecił, lecz Pan będzie twoją wieczną światłością, a twój Bóg twoją chlubą. Twoje słońce już nie będzie zachodziło, a twój księżyc znikał, gdyż Pan będzie twoją wieczną światłością i skończą się dni twojej żałoby.” Izaj. 60:1-5,11,16,18-20

Dzisiaj przejdziemy przez jedną z dwunastu bram, staniemy nogą na złotej ulicy i zaglądniemy co jest wewnątrz tego wspaniałego miasta. Nie można powiedzieć, że w Nowym Jeruzalem nie będzie żadnej świątyni. Ponieważ świątynią jest sam Bóg. Bóg Wszechmogący, wódz wojsk niebiańskich. Tu jest zapisana głęboka myśl, dotycząca Jana, oraz innych uczniów i sług Jezusa. Można powiedzieć, że świątynia nie znika, ale poszerza się, a Bóg przesuwa paliki swojego namiotu.

Czytaliśmy w Obj. 21:2-3, że Nowe Jeruzalem jest Przybytkiem, Bożym Namiotem wśród ludzi. „I widziałem miasto święte, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego. I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi,”

„Zapytany zaś przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie Królestwo Boże, odpowiedział im i rzekł: Królestwo Boże nie przychodzi dostrzegalnie. Ani nie będą mówić: Oto tutaj jest, albo: Tam; oto bowiem Królestwo Boże jest pośród was.” Łuk. 17:20-21; „A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy.” Jan. 1:14

W rozmowie z Samarytanką Pan Jezus wypowiedział proroctwo o „nowej świątyni”: „Niewiasto, wierz mi, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawali czci Ojcu. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów. Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie. Jan. 4:21-24; „Ale On mówił o świątyni ciała swego.” Jan. 2:21

Podczas pierwszego przyjścia Pana Jezusa powstawały zręby Nowego Jeruzalem. Kiedy Bóg wypędził Adama i Ewę z ogrodu Eden nie zerwał kontaktu z człowiekiem. Później jednak czytamy, że zawsze dążył do intymnej relacji z ludźmi. Widzimy to w historii Abla, Noego, Henocha, Mojżesza, Dawida, a także w losach narodu wybranego z rodu Izraela. Bóg zamieszkał wśród ludzi w namiocie na pustyni, w oddzielnym namiocie spotykał się z Mojżeszem.

Po dokonanym dziele Zbawienia na krzyżu Golgoty, Bóg pragnie rozbić swój „namiot”, ναον (naon) świątynię, przybytek w uczniach Jezusa, chce być też wszędzie tam gdzie „dwóch lub trzech spotyka się w imieniu Jezusa, by Go chwalić.” Jest to najbardziej intymna, bliska i bezpośrednia, duchowa relacja Boga z człowiekiem. W Psalmie jest napisane, że Bóg mieszka w chwałach swojego ludu. Ta idea zamieszkania Boga w Nowym Jeruzalem urzeczywistnia się pośrodku nas. Widzimy to w nauczaniu apostoła Pawła.

„A przecież Ty jesteś święty, Przebywasz w chwałach Izraela.” Ps. 22:4; „Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was?” 1 Kor. 3:16

„Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, I nieczystego się nie dotykajcie; A Ja przyjmę was I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący;” 2 Kor. 6:15-18

„Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, Na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, Na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.” Efez. 2:19-22

W. Barclay pisze: „To miasto nie potrzebuje świątyni, ponieważ stale przebywa tam chwała Boża. Ta prosta symbolika jest dla wszystkich zrozumiała. Budynek nie stanowi Kościoła, ani jego liturgia, ani sposób zarządzania, ani zasada ordynowania do służby. O Kościele decyduje jedna sprawa: obecność Jezusa Chrystusa. Bez Chrystusa nie ma Kościoła, zaś z Nim, nawet nieliczne grono stanowi prawdziwy Kościół.”